«به نام خالق محبت»

اواسط تابستان بود و احمد برای اولین بار قرار بود با  بچه های دانشکده علوم حدیث به طرح هجرت برود.او قرار بودبرود و به بچه های روستا به عنوان یک معلم خدمت کند.چند روز اول هنوز به خوبی با فضای روستا و روحیات بچه ها آشنا نشده بود ولی هر چه می گذشت در عین حال که احساس قرابت و نزدیکی بیشتری می کرد انگار غربت عجیبی نمی گذاشت که به راحتی کارش را انجام دهد و تحمل آن فضای سنگین کمی برایش سخت بود.اما به هر ترتیب او در آنجا ماند و اکنون که برگشته است گوشه ای از احسلس خویش در آن رورهای قشنگ را نوشته است:

در انتهای جاده پیچ خورده بر صحرای زرین گون گندم، عشق و محبتی  بزرگتر از قلب کوچک بچه‌های ده نهفته است. مینی‌بوس همچنان جاده را برای رسیدن به آن طی می‌کند. هر یک از مربیان در مسیر پیاده شده و راهی روستایی می‌شوند.کم کم بچه هایی که به انتظار‌م ایستاده اند از پشت شیشه مینی‌بوس دیده می‌شوند در آن لحظه شاد و دلگیر دیگر خیسی چشم‌ها چیز عجیبی نیست وقتی تکرار استقبال بچه های ده را نظاره می‌کند. بعد از توقف مینی‌بوس پیاده شده و با سلام بچه‌ها روز سوم را آغاز می‌کنم.   از این روز به بعد علی کوچولو  مرا دایی صدا می‌کند تا من نیز او را همچون خواهر‌زاده خویش بنگرم و با حامدی که هر روز دست کوچک خویش را در دست می‌گذاشت  همچون برادر زاده ام برخورد کنم. در پنجمین سلام من و بچه‌ها احساس می‌کردیم که سالیانی‌ست که با هم رفیق هستیم.

باورم نمی‌شد دلم به این زودی بتواند عشق بچه‌های روستایی ناشناخته و دور‌افتاده را در خود جای دهد، روستایی که بچه هایش راضی نبودند لحظه‌ای از کنار مربی  دور شوند، روستایی که تمام خاطراتم شده بود. ولی زرین باغی که عشق من می‌شود غرور و افتخار وصریحتر بگویم ادعای مربی خویش را می شکند همان مربی که با نگاه به  احسان هشت ساله، یاد گرفته بود نماز را با سجاده بخواند بهتر است. همان مربی که اکنون بر خود لازم می داند مانند حامد حد اقل 10 سوره از قرآن را حفظ کند. همان مربی! نه همان بچه شیعه‌ای که می‌توانست زودتر از اینها نام مادر امام اول خویش حضرت امیر المومنین علی بن ابیطالب(علیه السلام) را یاد بگیرد و برای شرح زندگانی امام پنجم خود، امام محمد باقر(ع) مطالعه بیشتری داشته باشد.

بسمه تعالی

 آن روزی که وارد دانشگاه شدم به خیال خودم از یک فضای کوچک و بسته وارد عرصه بزرگتری شده ام.آن روزهای اول بسیار خوشحال بودم  که توانسته ام وارد این مسیر پر تلاطم شوم و با همین دید تحصیل را شروع کردم.

ترم های اول هنوز وارد فضای دانشجویی نشده بودم،اما این زمان زیاد طول نکشید و سعی کردم خودم را با این مجموعه وفق بدهم.کم کم وارد کارهای دانشجویی و به قول خودم آرمانخواهی دانشجویی شدم و با همان عقیده و هدفی که در سر داشتم شروع به فعالیت کردم،همان کارهایی که بعضی از دانشجویان از آن به عنوان حاشیه نام می برند و آن را نوعی وقتت تلف کردن می دانند.خیلی راحت نبود ،به خاطر اینکه دیگر فضای دانش آموزی نبود که همه بچه ها شبیه خودم باشند،بلکه در این مجموعه تضارب افکار زیاد بود که بعضی از آن تفکرات برایم قابل هضم نبود،البته نه اینکه نفهمم ،بلکه بیشتر بخاطر اینکه با آرمانهای خودم تطابق نداشت برایم سخت جلوه می کرد.دیگر با فضای دانشگاه کاملاً آشنا شدم،گروه های مختلفی را می دیدم،بعضی ها را می دیدم که دائماً سرشان در کتاب است،طوری بود که همین که کتابخانه باز می شد آنجا بودند و همین که تعطیل می شد بیرون می آمدند.راستش برای من بسیار سنگین بود که کسی را اینگونه ببینم ،چون رکود و یکنواختی را در هیچ زمینه ای نمی پسندم.یک عده هم بودند که نسبت به همه چیز بی تفاوت بودند یعنی نه درس می خواندند نه کار دیگر می کردند که حکمت حضور این افراد را نفهمیدم.آن چیزی که باعث شد هرگز از کار عقب نشینی نکنم و با همه مسائل موجود در رسیدن به هدف تلاش کنم،آرمانهایی بود که برای حفظ آنها وارد این عرصه،یعنی فعالیت فرهنگی شدم.در این ایام بود که فهمیدم دانشجوی متعهد نمی تواند صرفاً یک دانشجوی درس خوان باشد،زیرا دانشجویانی را می دیدم که با وجود درس زیادی که خوانده اند نمی توانند اندوخته های خود را که چندین سال برای آن زحمت کشیده اند،به بیرون انتقال دهند و بیشتر این ضعف ناشی از عدم فعالیتهای اجتماعی و عدم حضور در اجتماع بود،و دیگر اینکه خود را محدود به چند مطلب کتاب درسی کرده بودند و حاضر نبودند که از این فضا بیرون بروند و خودشان بیندیشند.و چقدر زیبا میگوید سید شهیدان اهل قلم که:«علم زدگی و تکنوکراسی سرنوشت محتوم غریب به اتفاق دانشجویان دانشگاه ها است.چرا که انسان به شدت در معرض این خطر عمده قرار دارد که علت را با سبب اشتباه بگیرد و در ضمن گریز فطری اش از جهل ،روی به نظام فکری خاصی بیاورد که یک آگاهی سطحی به (واسطه ها و اسباب حدوث عالم) آنان را از تفکر در علت و ماهیت کفایت کرده است.

دانشجویانی بودند که به قول معروف خیلی حزب اللهی بودند که تمام دین را در یک نماز شب و مناجات شبانه  و انجام مستحبات خلاصه کرده بودندو دیگر هیچ.ماندن در این فضا برایم خیلی سخت بود،زیرا افرادی را می دیدم که نسبت به اطراف خود هیچ احساس وظیفه ای نمی کردند و حتی حاضر به اظهار نظر در مسائل کشور هم نبودند.همه اینها را گفتم تا بگویم ما جوانهای دهه 70 و 80 با جوانهای دهه 50 و 60 خیلی تفاوت داریم.آنها تمام درسی که می خواندند و تلاشی که داشتند برای تقویت حس آرمانخواهی و دفاع هر چه بهتر از آن آرمانها بود.

ولی دانشجوی امروز دیگر این دغدغه ها را ندارد و اگر تلاشی دارد در فکر عاقبت خویش است و نه جامعه و آرمانهای انقلاب اسلامی که روزی هزاران نفر جان خود را در این راه فدا کردند.خون هزاران نفر بر زمین ریخت تا آرمانهای این انقلاب حفظ شود ولی هر چه می گذرد بیشتر از این اهداف دور می شویم .امیدواریم خداوند به همه ما به خصوص دانشجویان این توفیق را عنایت فرماید که حافظ خون شهدا و آرمانهای رهبر کبیر انقلاب باشیم و ما را در رسیدن به این اهداف هر چه بیشتر یاری فرمایید. 

انشاالله که بتوانیم ادامه دهنده راه آنانی باشیم که از جان خود گذشتند تا امروز ما بتوانیم در کسوت یک دانشجو به راحتی حرف بزنیم و از عقاید خود دفاع کنیم.یاد تمامی شهدای دانشجو،به خصوص شهدای 16 آذر 1332 را گرامی میداریم و به روان پاک و مطهر آنان درود می فرستیم. 

                                                                       (بسم ربّ المهدی)

چند وقت قبل احادیثی دررابطه با امام زمان(عج) می خواندم که دراین میان حدیثی به چشمم خورد که برایم بسیارجالب ودرعین حال ناراحت کننده بود.

دراین حدیث امام صادق(ع) می فرمایند:«حضرت مهدی ظهورمیکند وبه کعبه دست می یازد،شب فرا می رسد و او همچنان تنهاست.»وقتی این حدیث را خواندم برایم قابل توجیه نبود،زیرا با خودم گفتم این همه آدم هرروزفریاد میزنند وازخدا می خواهند فرج آقا را نزدیک کند،چطور می شود آقا ظهور کنند وبا این همه عاشق تنها بمانند؟اما همان روزصحنه ای را دیدم که قبول کردن این حدیث تا حدّی برایم آسان شد،زیرا که همان موقع بحث دفاع از امام زمان در مقابل شبهات مطرح شده پیش آمد،که عده ای ازهمین عاشقان دلباخته گفتند:از کدام  امام زمان باید دفاع کنیم؟ما تا وقتی خودمان امام زمان را نشناخته ایمچگونه می توانیم ازاو دفاع کنیم؟وقتی همچنان تفکری درمیان جوان های مذهبی ما مطرح باشد از بقیه افراد چه انتظاری می توان داشت؟!!آن وقت بود که فهمیدم هنوزظرفیت پذیرش امام زمان را نداریم، وپذیرفتم،آقا هنوزهم تنهاست.

اما مبادا امام زمانمان را تنها گذاریم!! 

نکند ندای «هل من معین؟»امام زمان أرواحنا فداه درکربلای غیبت او بی لبیک بماند!مبادا هلهله اهل کوفه صدای غربت حجه بن الحسن را به گوش ما نرساند!نکند قربه الله ،بقیه الله را تنها رها کنیم…!

به خدا،غم های تاریخ عالم او را بس است.ما ازغیبت سخن می گوییم ؛ظهوررا به انتظارنشسته ایم؛ولی آنان که بریده از خاک،برفرازابرهای تعلقات درپروازوحرکتند خورشید را نظاره می کنند.

ضمیرجهانیان به نزدیکی ظهورگواهی می دهد.نکند فطرتهای پاک و عدالت طلب جهان در استقبال از موعود و بیعت با امام عصرأرواحنا فداه ازما پیش افتند،(فاستبقوا الخیرات)!

درمیان سلسله انبیاء،آنان که شوق و دلدادگی خود را به یوسف زهرا (س) زودتراظهارکرده اند،درخشش مدال «اولوالعزم» را به سینه هاشان دیدند.

از امام باقر(ع) روایت شده است:«وقتی خداوند در عوالم ارواح وقبل ازاین جهان ، از پیامبران پروردگاری خویش و نبوت خاتم الانبیاء(ص) وولایت امیرالمومنین(ع) وجانشینان ایشان را پیمان گرفت،به آنها فرمودند:… مهدی همان است که بوسیله ی اودینم را نصرت می دهم و دولتم را آشکارمی گردانم وازدشمنانم انتقام می گیرم وهمه،خواهی نخواهی،تسلیم من خواهند شد…(اصول کافی ج2:ص8)

هفتاد ودوتن شهیدان کربلا را،که «هل من ناصر ینصرنی» مولایشان را لبیک گفتند وثابت قدم ایستادند،نگاه کنید؛چه حسرتی بر دل عالم وآدم گذاشته اند!

…اما هنوزفرصت باقی است.باید برای یاری امام عصر(عج)وقرار گرفتن در ردیف انصارآن حضرت شتاب کرد.خواه ناخواه و به یقین ،یاران وانصاراو گلچین خواهند َشد.